dag 25 – donderdag 26 mei, Marina di Massa (10:54) – Antignano (18:40),
via: Forte dei Marmi, Viareggio, Pisa, Livorno, Ardenza,
74 km, 19º- 21º, zonnig, zuidwestenwind kracht 2-3
Piazza dei Miracoli
Na een uitstekend ontbijt stapten we even voor elven weer op de fiets. Op de brede kustweg was het goed toeven. Aan onze linkerhand de Apuaans Alpen die soms wit zien, niet van de sneeuw maar van de marmerwinning. Het is niet voor niets vlak bij Carrara.
Aan de rechterhand de kust met af een toe een riviertje dat in zee uitmondt.
Voor Forti dei Marmi verlieten we de Provincie Massa-Carrara.
Tientallen kilometers lang strekken de stranden zich hier uit met dito strandtenten en luxe resorts.
In Viareggio kwamen we op een mooi fietspad.
1960: Ik was elf jaar en me voor het eerst bewust van het fenomeen Tour de France. Elke dag knipte ik de etappe-uitslag en het algemeen klassement uit de krant en plakte dat in een schoolschriftje. Naast, toen al, oude azen als Wim van Est en Wout Wagtmans deed ook een jonge Nederlander mee: Ab Geldermans. In begin jaren zestig was hij de beste Nederlandse wielrenner maar werd later in dat decennium overvleugeld door Jan Jansen. Wat ook niet hielp was dat hij meesterknecht was van Jacques Anquetil. Hij kon dus nooit voor eigen kans rijden. Toch heeft hij wel eens een paar dagen in de gele trui gereden. In 1960 was in Frankrijk een nieuw talent opgestaan. Roger Rivière was zijn naam. Hij had reeds het werelduurrecord op zijn naam staan en was voorbestemd om een aantal Tour de Frances te winnen. In de Tour van 1960 ging hij al aan de leiding maar in een etappe door de Cevennes waar o.a. de Mont Aigoual (zie ook roman De Renner van Tim Krabbé) werd beklommen ging het mis. Bij de afdaling van de Col de Perjuret vloog hij uit de bocht brak zijn rug en hield er een dwarslaesie aan over. Weg carriere. Tien jaar later overleed hij aan kanker. De Tour de France van 1960 werd gewonnen door de tweede in het klassement: Gastone Nencini.
In Viareggio dronken we ook koffie. Er was een grote markt aan de gang met wel een kilometer lang kramen in vrachtwagentjes mannetje-aan-mannetje.
Bij Viareggio zochten we ook de SS1 weer op. Helaas daar een autoweg. Kilometers lang richting Pisa reden we angstvallig op de witte streep terwijl auto’s met 100 km/u of meer langs scheurden. Even voor Pisa werd de SS1 weer een ‘normale’weg maar toch niet echt leuk. Het ‘Piazza dei Miracoli vergoedde echter veel. De scheve toren blijft indrukwekkend.
Door het centrum van Pisa reden we naar het stadhuis aan de Arno. Het stempeltje werd snel bemachtigd en we reden Pisa weer uit langs de Arno richting SS1.
Bij een mooi kerkje dat Martha fotografeerde raakten we (in het engels) aan de praat met een Duits gezin. Daar hebben we een kwartiertje leuk mee staan praten.
De SS1 tot Livorno was ook minder. Veel vrachtwagens die overigens ruim om je heen ‘zeilen’. Opletten is het als er een vrachtwagen van de andere kant komt want dan is er weinig ruimte. Soms gaan achteropkomende vrachtwagens dan vol in de remmen. Je moet er op bedacht zijn snel de onderkant in te schieten. Niets dan lof voor de ‘kings of the road’. Sommige particulieren met een caravan of camper scheren (heel soms) dichter langs je heen.
Na Livorno kwamen we weer langs de zee terecht bij Ardenza met prachtige villa’s.
Even later waren we bij Hotel Rex met een mooie kamer met bad. Altijd lekker na zo’n dag rijden.
