dag 30 – dinsdag 31 mei, Ladispoli (11:05) – Roma-Vaticaan (15:32),
via: Palidoro, Centro Tre Dinari, Maccarese Stazione,
Ponte Galeria, Corviale,
46 km, 20º- 22º, zonnig, zuidenwind kracht 4-6
Rome bereikt!!
We treuzelden wat. Waarom weet ik niet. Het was natuurlijk niet ver meer. Was het misschien het besef dat het de laatste keer was dat we inpakten en opstapten. Het hotel had nog een echte ‘capo’ die gezeten op een stoel de zaak in de gaten hield. Afrekenen moest bij hem aan het tafeltje.
Was dit het tweede of het derde hotel waar we waren dat Miramar heette?
Langs zee (lungomare) reden we naar de Aurelia. Er kwam een riviertje in zee uit. Het zand is hier ter plekke zwart van kleur. We kochten nog wat fruit en waren snel op de Strada Statale Numero Uno (SS1). Na 10 km zou de SS1 weer overgaan in een autostrada. Gelukkig was er een uitstekend alternatief nml. een rustige Strada Provinciale langs het vliegveld Fiumicino. Deze weg kwam na 20 km uit op een oude toegangsweg naar Rome t.w. de Via Portuense. Op het laatste stuk werden we met 3 verschillende fenomenen geconfronteerd. Het ene nog treuriger dan het andere. De weg was uitermate slecht onderhouden. Om een meter of tien was er een gat van 10 cm of meer diep. De zijkanten van de weg dienden ook als vuilnisstortplaatsen. Een ongelofelijke bende. Op praktisch elke uitwijkplaats zaten of liepen hoertjes, de meesten heel jong een donker. Een dieptreurig aanzicht van de zelfkant van de maatschappij (als Rob Oudkerk via deze route naar Rome was gefietst was hij er nooit gekomen…). De eerste indruk van de Via Portuense was niet veelbelovend: een konvooi vuilniswagens kwam net langs en we werden als snel geconfronteerd met enkele lastige hellingen.
Daarna werd het redelijk vlak en ook de vrachtwagens leken verdwenen. En toen zagen we opeens het naambordje Rome.
Dit was om 14:10. Vervolgens verder op weg naar Vaticaanstad. De wegen waren druk en glooiend, maar we zijn inmiddels gepokt en gemazeld in het Italiaanse verkeer dus dat was geen probleem. Door de vele glooiingen komt de St. Pieter pas heel laat in zicht maar eindelijk zagen we hem.
Even over half vier liepen we met onze fiets aan de hand het St. Pietersplein op. Wat waren we blij dat we hier eindelijk waren.
Praktisch meteen wilden een paar Japanse toeristen met onze fietsen en ons op de foto.
Toen Martha hun probeerde duidelijk te maken of één van hen ons beiden op de foto wilde zetten begrepen zij dat echter niet. Even later vond Martha een non bereid om dat te doen.
fietsmissie geslaagd
Ze vond het goed dat we haar ook fotografeerden.
Het uitzicht was rondom schitterend.
Nadat we een tijdje op het plein hebben staan genieten liepen we rechts het plein af naar de Borgo Santo Spirito. Daar bevindt zich de zgn. Friezenkerk. Dit is een kerk die al meer dan duizend jaar bestaat omdat er al zolang Friezen wonen in Rome. Friezen moet je in dit verband ruim zien. Friesland omvatte toendertijd het hele Nederlandse, Belgische en Noord-Franse kustgebied. De kerk is in de loop der eeuwen diverse malen verwoest maar telkens weer opgebouwd en dient nu als kerk voor Nederlanders die in Rome wonen. Pelgrims te voet of met de fiets kunnen daar hun laatste stempel krijgen en een oorkonde. De kerk is van de straat niet te zien. Er is alleen een hoge trap. De pastoor die ik binnen sprak vroeg mij de volgende dag terug te komen omdat we niet beiden naar boven konden ivm de fietsen met bagage.
Terwijl we daar zo stonden werden we door diverse mensen aangesproken. Nederlanders die ook op de fiets in Rome waren en een ‘gekke’ Amerikaan die de halve wereld op zijn mountainbike doorkruist. We hebben een tijd met hem staan praten. Hij kwam uit Colorado en heette Bobby Pope (Paus). We dachten even dat hij ons in de maling nam.
Daarna moesten we nog een 8 á 9 km verder naar onze camping waar we een stacaravan voor 2 nachten hadden gehuurd. Op deze camping kunnen we ook onze fietsen en overtollige bagage inleveren voor vervoer naar Nederland. We zouden deze camping langs de Tiber fietsend kunnen bereiken. Je kon echter alleen maar op het fietspad langs de Tiber komen via een hoge trap (zie foto). We hebben onze fietsen naar beneden gezeuld maar werden na een aantal km het meanderen van de Tiber zo zat dat we in arre moede ons maar weer in de Italiaanse spits hebben gestort. Even over zessen waren we er.
Moe maar voldaan waren we (er)!
