dag 23 – dinsdag 24 mei, Savona (9:55) – Recco (18:10),
via: Albissola, Celle Ligure, Varazze, Cogoleto, Arenzano, Terrarossa,
Vesima, Sestri Ponente, Genua, Nervi, Bogliasco, Sori,
69 km, 18º- 20º, zonnig, noordoostenwind kracht 2
Aurelia
Na een prima ontbijt liepen we nog even het strand op.
2013: Marlien was met een vriendin met Martha’s Polo op vakantie naar Italië en Corsica. In Savona namen ze de veerboot (op de foto de gele boot die nauwelijks is te ontwaren) naar Corsica. Voor de overtocht logeerden ze op een camping bij Gameranga ten oosten van Savona. Op Corsica ontdekte ze haar fototoestel op de camping te hebben laten liggen. Na Corsica zou ze die daar ophalen. Omdat we zelf op vakantie gingen leek het ons leuk om ook naar deze camping te gaan om ze bij terugkomst van Corsica te ontmoeten. Zo gezegd, zo gedaan. Met de fiets reden we naar de veerboot om ze te verwelkomen. ‘S avonds hebben we nog gezellig in Gameranga gegeten. We bleven er nog een week en hebben Savona een omstreken per fiets en per auto verkend.
Savona en omstreken kwamen ons dus nog bekend voor. In het centrum haalden we bij het stadhuis weer een stempel.
Daarna zochten we de weg richting Genua op. Deze weg is één van de oudste, bekendste en beruchtste wegen van de wereld. De Strada Statale Numero Uno (SS1) of veel beter bekend als de (Via) Aurelia is in de 3de eeuw voor Christus aangelegd voor het expanderende Romeinse Rijk om snel legioenen te verplaatsen en snel dmv koeriers de communicatie te verzorgen. De weg start in Rome op de Via Appia en loopt tot de Franse grens bij Ventimiglia. Deze Aurelia is de komende 1,5 week onze leidraad we zullen er veel op of parallel aan rijden. Overal waar SS1 staat ook een nummer. Dit is de afstand in km tot Rome.
We hadden (foutief) berekend dat de afstand Savona-Rome zo’n 700 km zou zijn. Dat viel dus even mee. Een aangename verrassing. De SS1 volgt in grote lijnen de kust en was vroeger de enige autoweg langs de kust richting Frankrijk. Uit eigen ervaring weten we dat dit, vooral in vakantietijd, tot een ongelofelijk drukke weg leidde. Nu er parallel een Autostrada is aangelegd is het er een stuk rustiger.
Tussen Varazze en Cogeleto liep de SS1 weer enorm omhoog. Na een behoorlijke inspanning waren we boven en zagen toen in de diepte een wandel- en fietspad langs zee. Het had ook makkelijk gekund 🙁
Wijs geworden keken we beter op Google Maps en zowaar tussen Cogeleto en Arenzano bestond ook zo’n pad dat door diverse tunnels leidde en in Arenzano weer op de verdacht rustige SS1 uitkwam.
LungoMare tussen Cogeleto en Arenzano (wel op tijd gezien!)
We wisten nog niet wat ons te wachten stond. Na een paar kilometer was de SS1 bij een tunnel helemaal afgesloten. Omdat we het pad hadden genomen en niet de SS1 hadden we de juiste omleiding gemist. Een strandtenteigenaar wees naar boven, daar zouden we de juiste weg weer kunnen oppikken. Een kilometer duwden we onze fietsen omhoog. We waren zo hoog dat we zelfs over de Autostrada uitkeken. Toen werd het pad onverhard en zonk de moed ons in de schoenen.
Google Maps gaf dit wel aan en we zouden ook weer kunnen afdalen naar de SS1. Toch maar verder. Tot we bij een door roadblocks (waar je met de fiets wel langs kon) afgesloten weg kwamen die we volgens Google Maps moesten hebben. De betonweg liep wel met 20-30% naar beneden. Ik liep eerst een stuk naar beneden, want als je fout zit kom je met de fiets helemaal niet meer omhoog. Na een paar honderd meter kwam er een brommertje met een slakkegangetje omhoog zetten. De man verzekerde me dat de weg inderdaad op de SS1 uitkwam. We waren gered. Op een doodstille SS1 (want daar nog afgesloten) reden we verder en kwamen bij Vesima nog een Aurelia aanduiding tegen.
Na een lekkere lunch in een strandtentje bij Vesima stond de volgende uitdaging op het programma. De passage van het zwaar verstedelijkte gebied van Genua. Het kostte twee uur en het was ontzettend hectisch maar we kwamen er zonder kleerscheuren doorheen.
In Genua besloten we een hotel in het een 20 km verderop gelegen plaatsje Recco te boeken. De rit daarheen ging soepel. Vlak voor de top van een klimmetje stonden we even te rusten toen ons een oude man tegemoet liep. Hij vroeg in het engels waar we vandaan kwamen. Toen we Olanda en Amsterdam zeiden begonnen zijn ogen te glinsteren.
Spontaan begon hij allerlei nederlandse plaatsnamen op te noemen: Rotterdam, Den Haag, Maastricht, maar ook voor een buitenlander onbekende namen als: Roosendaal, Leiden, Den Helder en zelfs Hippolytushoef en Den Oever. Hij bleek een paar jaar in Nederland te hebben gewerkt. Hij was nu in ruste (79) en liep elke dag 20 km langs de kust. Toen Martha vroeg over de weg naar Rome begon hij bedenkelijk te kijken. Tot Recco geen probleem maar daarna gaat het op en neer en niet zo’n klein beetje ook. Pas na La Spezia wordt het weer vlak.
Ook vertelde hij dat in WOII de Engelsen de brug in Recco, die strategisch was gelegen, hebben gebombardeerd. En passant hebben ze het hele stadje meegenomen. Als jochie van zeven was hij er met zijn vader geweest. Bij een afgedekte dode vrouw waar alleen de voeten te zien waren stond een bordje met de tekst dat het de vrouw stationschef was. Het stond in zijn geheugen gegrift. Met een ‘tot ziens’ name hij afscheid van ons. Snel waren we in Recco en hadden een kamer met prachtig uitzicht.
