1 juni
Na lekker uitslapen en een ontbijt in het restaurant van de camping vertrokken we op de fiets maar zonder bagage (tsjonge, tsjonge, wat scheelt dat) richting Vaticaan om in de Friezenkerk onze eindstempels en oorkondes te verkrijgen. We wilden in eerste instantie meteen het fietspad langs de Tiber nemen maar de enige manier om daar te komen was om via een treinstation onder het spoor door te gaan. We zijn toen maar de Via Flaminia Nueva tot de Tiber afgefietst en toen rechtstreeks naar het St. Pietersplein. De laatste km moesten we lopend door de mensenmassa heen want woensdagmorgen is de audiëntiemorgen van de paus dus dan is het extra druk. We waren ong. half één in de Friezenkerk. Op de eerste verdieping is een winkeltje en een ontvangstruimte. In het winkeltje werden onze passen afgestempeld en schreef een medewerker (zijn status was ons niet geheel duidelijk) van de kerk de oorkonde uit.
Even na ons kwam een echtpaar van onze leeftijd met rugzakken binnen. Zij hadden in drie etappes in drie verschillende seizoenen in de afgelopen drie jaar de tocht naar Rome gelopen. Hun stempelkaart was tjokvol (wel 2 maal zoveel stempels als wij.
We dronken nog even koffie in de ontvangstruimte die beheerd werd door een Nederlandse vrouw die met een Italiaan is getrouwd en al ruim veertig jaar in Italië woonde. Daarna de kerk snel bekeken want om 1 uur sloten ze.
We staken een aantal kaarsjes aan voor allen die ons lief zijn. Ook gingen onze gedachten uit naar Flip, Joep en Henny die alle drie zo dramatisch het leven hebben verloren.
We reden terug naar de Tiber en pikten daar het fietspad op. We zouden wel zien hoe we bij de camping over het spoor zouden komen. Het fietspad ligt erg mooi en volgt de meanderende Tiber. Bij het station ter hoogte van de camping was het fiets tillen geblazen en een paar Romeinen hielpen ons zowaar (zo bereidwillig zijn ze doorgaans niet). Ze vertelden dat door de vernieuwing van het station het oude tunneltje eenvoudig was afgesloten en ondanks vele verzoeken niet werd heropend. Er waren wel liften op het nieuwe station maar die hadden, volgens hen, nimmer gewerkt. “Dit is nou Rome”, zeiden ze.
Op de camping hebben we lekker in het zonnetje gezeten en daarna onze fietsen en fietstassen geprepareerd voor de overdracht. Om zes uur heeft een campingmedewerker ze in ontvangst genomen. We hielden beiden een fietstas over voor spullen die meteen mee moesten want de fietsen en bagage worden pas eind volgende week thuis bezorgd. Ook ons kleine stuurtasje hielden we.
‘s Avonds lekker in het restaurant van de camping gegeten.
2 juni 2016
‘s Nachts regende het pijpenstelen en om een uur of acht nog eens. Even voor tienen sloten we het huisje af en liepen met onze bagage naar het restaurant voor het ontbijt. We waren eerst van plan om daarna de trein naar het centrum van Rome te nemen, daar langs een aantal bezienswaardigheden te lopen op weg naar het Centraal Station voor de rit naar de luchthaven. Met al dat gewicht van de bagage leek ons dat toen geen goed idee meer. Bovendien pakten donkere wolken zich weer samen. Bij de receptie, waar we de sleutel inleverden, regelden ze voor ons een shuttle rechtstreeks naar de luchthaven. Door zware hoosbuien reden we er heen en waren zeker van onze keuze. We waren er rond twaalf uur en wachten nu op de boarding tijd van half zes. Tijdens deze lange zit hebben we dit geschreven.
